Niezwykły cykl fotografii Szymona Kobusińskiego pt. „Ocalić od zapomnienia” to portrety wyjątkowych ludzi, wielkich postaci polskiej emigracji. Wszystkich bohaterów wystawy łączy trudna historia Polski oraz ich niezłomna postawa podczas II wojny światowej, kiedy to narażali życie dla Ojczyzny, a po jej zakończeniu byli zmuszeni do pozostania na obczyźnie, z dala od ukochanego kraju.
Wszyscy są swoistym symbolem odwagi, wzorem postaw obywatelskich i patriotycznych oraz kwintesencją przedwojennej kultury, elegancji i inteligencji.
Doświadczenia okrucieństwa wojny, powojenne represje i życie z dala od Ojczyzny nie osłabiły w bohaterach prezentowanego cyklu miłości do Polski. Wszyscy bardzo aktywnie angażowali się w pielęgnowanie polskich tradycji narodowych, kultury czy języka. Za ogromne zasługi w działalności emigracyjnej na rzecz Rzeczypospolitej Polskiej oraz upowszechnianiu więzi społecznych, wspólnoty kulturowej i solidarności narodowej Polaków zostali uhonorowani najwyższymi odznaczeniami państwowymi, wojskowymi i cywilnymi.
Wśród bohaterów zdjęć są nie tylko żołnierze, ale i cywile – politycy, artyści, sportowcy, ludzie biznesu.
Dotychczas wystawa „Ocalić od zapomnienia“ miała kilka ważnych publicznych prezentacji. Pierwszy wernisaż odbył się we wrześniu 2005 roku w Ambasadzie RP w Londynie. Uroczystego otwarcia dokonali ostatni Prezydent II RP na Uchodźstwie Ryszard Kaczorowski i konsul generalny Janusz Wach. Kolejnym etapem prezentacji był wernisaż w Łazienkach Królewskich w Warszawie oraz w Senacie RP. Od roku 2015 cała wystawa (47 portretów) i archiwalia są zdeponowane w Muzeum Emigracji w Gdyni.
Wystawa została objęta Honorowym Patronatem Prezydentów Rzeczypospolitej Polskiej, Ryszarda Kaczorowskiego i Lecha Kaczyńskiego.
Ryszard Kaczorowski (26.11.1919 – 10.04.2010)
Polski polityk, działacz społeczny i harcerz, komendant chorągwi Szarych Szeregów w Białymstoku w 1940 roku, od 2009 roku honorowy harcmistrz Rzeczypospolitej, po 1945 roku na emigracji, członek Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej, w latach 1989 – 1990 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie.
Od najmłodszych lat należał do harcerstwa. Tworzył Szare Szeregi, gdzie pełnił funkcję komendanta okręgu białostockiego. Był łącznikiem między Szarymi Szeregami a Komendantem Związku Walki Zbrojnej. 17 lipca 1940 roku aresztowało go NKWD i osadziło w więzieniach w Białymstoku i Mińsku. Został skazany na karę śmierci przez Najwyższy Sąd Białoruskiej Republiki Radzieckiej. Po stu dniach pobytu w celi śmierci, 10 maja 1941 roku sąd ZSRR zamienił ten wyrok na dziesięć lat łagrów. Wywieziony na Kołymę, odzyskał wolność po podpisaniu układu Sikorski-Majski.
W marcu 1942 roku wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR formowanej przez generała Władysława Andersa. W czasie kampanii włoskiej, w stopniu starszego strzelca, walczył w szeregach 3 Karpackiego Batalionu Łączności należącego do 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Wziął udział m.in. w bitwie o Monte Cassino. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie ukończył Szkołę Handlu Zagranicznego. Aktywnie działał w ZHP na emigracji, a w 1946 roku został harcmistrzem. W latach 1955 – 1967 był naczelnikiem harcerzy, a następnie przewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego na Uchodźstwie od roku 1967 do 1988.
22 grudnia 1990 roku złożył urząd Prezydenta RP, jednak nadal czynnie działał w sferze publicznej i społecznej, zarówno w kraju, jak i na emigracji. Był doktorem honoris causa czterech uczelni. Uhonorowany wieloma odznaczeniami, m.in. Orderem Orła Białego, przyznanym przez Jana Pawła II Wielkim Krzyżem Orderu Piano oraz otrzymanym od królowej Elżbiety II honorowym tytułem Rycerza Wielkiego Krzyża Orderu Św. Michała i Św. Jerzego.
Mieczysław Sawicki (08.10.1917 – 12.02.2008)
Generał brygady Wojska Polskiego, działacz środowisk kombatanckich, członek Rady Narodowej na Uchodźstwie, zastępca kanclerza i wieloletni członek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari.
W latach 1939 – 1940 był oficerem wywiadu Służby Zwycięstwa Polski, przemianowanego na Związek Walki Zbrojnej. Zagrożony aresztowaniem, wyjechał do Palestyny, gdzie początkowo służył w Legii Oficerskiej, a następnie został żołnierzem słynnej Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Jako zastępca dowódcy plutonu cassiersów walczył podczas obrony Tobruku. Był żołnierzem w 4 Pułku Pancernym „Skorpion”, a także instruktorem brytyjskiego Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Abbasyi. W 1943 roku służył jako pilot w brytyjskim RAF-ie. Dzięki wstawiennictwu generała Władysława Andersa został wcielony do polskiego 318 Dywizjonu Myśliwsko-Rozpoznawczego „Gdański”. Po zakończeniu działań wojennych pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie po ukończeniu studiów pracował jako inżynier w budownictwie. Działał także w środowisku kombatanckim.
15 czerwca 2007 roku Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński mianował go na stopień generała brygady. W czasie uroczystości z okazji 215. rocznicy ustanowienia Orderu Wojennego Virtuti Militari nominację w imieniu Prezydenta RP wręczył mu minister Władysław Stasiak.
Andrzej Franciszek Ksawery Jeziorski (23.12.1922 – 31.01.2018)
Polski lotnik, pilot samolotów cywilnych i wojskowych, podpułkownik, uczestnik II wojny światowej, zasłużony działacz kombatancki.
We wrześniu 1939 roku przez Rumunię i Włochy przedostał się z rodziną do Paryża. W 1940 roku wstąpił do Szkoły Podchorążych Broni Pancernej, z którą po agresji Niemiec na Francję został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Po ukończeniu szkoły przez półtora roku odbywał służbę w wojskach pancernych. W 1942 roku rozpoczął szkolenie na pilota, po którym dołączył do 304 Dywizjonu Bombowego „Ziemi Śląskiej im. Ks. Józefa Poniatowskiego”. Był pilotem bombowca Vickers Wellington. W lotach bojowych spędził około 1600 godzin. Służbę zakończył w stopniu porucznika. Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii. Do 1982 roku pracował w liniach lotniczych Britannia Airways, gdzie odbywał loty pasażerskie. Wylatał łącznie ponad 23 tys. godzin. Zaangażował się również w działalność kombatancką. Był współredaktorem czasopisma „Skrzydła” i przewodniczącym zarządu Fundacji Stowarzyszenia Lotników Polskich w Londynie.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Zasługi RP klasy III i IV, Krzyżem Walecznych oraz Medalem Lotniczym.
Irena Renata Anders, z domu Iryna Jarosewycz, ps. art. Renata Bogdańska (12.05.1920 – 29.11.2010) Polska i ukraińska artystka rewiowa, pieśniarka, aktorka, kapitan Wojska Polskiego, działaczka polonijna w Wielkiej Brytanii.
Po ataku Niemiec na ZSRR i rozpoczęciu formowania Armii Polskiej w ZSRR przyłączyła się, wraz z pierwszym mężem Gwidonem Boruckim i grupą artystów, do tworzących się w Tockoje polskich jednostek. Działalność artystyczną kontynuowała w zespole „Polska Parada”, występując m.in. przed żołnierzami formowanej armii. Przeszła szlak bojowy z oddziałami generała Władysława Andersa, począwszy od Tockoje, Buzułuku, następnie przez Iran, Irak, Palestynę, Egipt i Włochy. Dwa dni po bitwie o Monte Cassino wystąpiła wraz z zespołem na górze klasztornej, gdzie odbywały się walki, śpiewając po raz pierwszy (razem z mężem) piosenkę „Czerwone maki na Monte Cassino”. Została odznaczona Krzyżem Monte Cassino. W 1948 roku wyszła za mąż za generała Władysława Andersa. Przez wiele lat występowała na najważniejszych polonijnych scenach Wielkiej Brytanii oraz na antenie BBC i Radia Wolna Europa. W 2007 roku z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego otrzymała Order Polonia Restituta. Zmarła 29 listopada 2010 roku w Londynie. Prochy Ireny Anders zostały pochowane przy mężu na cmentarzu na Monte Cassino 21 maja 2011 roku.
Włada Majewska, właśc. Włodzimira Władysława Majewska (19.03.1911 – 18.05.2011).
Aktorka, pieśniarka, dziennikarka radiowa, współpracownica Radia Wolna Europa, działaczka polonijna.
Ukończyła studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie oraz wydział prawa administracyjnego Uniwersytetu w Edynburgu. Od 1930 roku pracowała w lwowskiej rozgłośni Polskiego Radia. Występowała jako piosenkarka i parodystka, od 1932 wraz z zespołem Szczepcia i Tońka w „Wesołej Lwowskiej Fali”. Po napaści ZSRR na Polskę wyjechała z zespołem do Wielkiej Brytanii. Razem przeszli szlak bojowy 2 Korpusu. “Fala” dała setki występów dla żołnierzy. Po wojnie pozostała na emigracji w Wielkiej Brytanii. Po rozwodzie z Wiktorem Budzyńskim została producentem kabaretów literackich Mariana Hemara oraz aktorką w jego teatrze w Londynie. Ponad 30 lat prowadziła londyńskie biuro Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.
Odznaczona m.in. Krzyżami Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Diamentowym Mikrofonem Polskiego Radia.
Płk Wiesław Jan Wolwowicz (6.04.1922 – 15.01.2014)
Działacz społeczny i polonijny w Wielkiej Brytanii, kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari, prezes Funduszu Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty.
Wiesław Jan Wolwowicz w młodości należał do harcerstwa. Po napaści Związku Radzieckiego na Polskę był więźniem obozu w Starobielsku i łagru Iwdiel pod Swierdłowskiem. We wrześniu 1941 roku został żołnierzem 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty.Przeszedł szlak bojowy przez Iran, Irak, Palestynę, Liban, Egipt. Podczas kampanii włoskiej walczył m.in. pod Monte Cassino, Ankoną, uczestniczył w bitwie o Bolonię; został kilkakrotnie ranny. Po wojnie zamieszkał w Londynie. Był zasłużonym działaczem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Wielkiej Brytanii oraz członkiem rady Związku Polaków w Wielkiej Brytanii.
Uhonorowany Orderem Wojennym Virtuti Militari za bohaterstwo podczas walk o Bolonię oraz wieloma innymi odznaczeniami polskimi i brytyjskimi.
Piotr Kalinowski
Zarządca domu Studium Polski Podziemnej w Londynie, zasłużonej instytucji powołanej do życia w 1947 roku, gromadzącej materiały dotyczące Polskiego Państwa Podziemnego, walczącej z wrogą wobec AK propagandą komunistyczną oraz zajmującej się działalnością wydawniczą, instytucji współpracującej obecnie z Instytutem Pamięci Narodowej.
Kmdr por. Tadeusz Lesisz (10.02.1918 – 23.09.2009)
Oficer Marynarki Wojennej, prezes i założyciel Stowarzyszenia Marynarki Wojennej w Manchesterze, przewodniczący Rady Zjednoczenia Polskiego w Manchesterze.
Podczas mobilizacji w sierpniu 1939 roku został zaokrętowany jako bosman podchorąży na niszczyciel „Burza”, który przepłynął do Wielkiej Brytanii. Był.członkiem załóg m.in. niszczycieli „Burza” i „Błyskawica” oraz krążownika „Dragon”. Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W 1947 roku wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po okresie służby w Royal Navy i później w marynarce handlowej ukończył studia architektoniczne i urbanistyczne. Działał w środowisku polonijnym. Jest autorem książki Od pomostu do deski.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, Medalem Morskim (trzykrotnie), Krzyżem Czynu Bojowego PSZ na Zachodzie oraz wieloma odznaczeniami brytyjskimi i watykańskimi.
Mjr Mieczysław Wartalski (9.10.1921 – 9.01.2015)
Prezes Rady Polskich Organizacji w Cheltenham, członek Zarządu Związku Kół 1 Dywizji Pancernej.
W kwietniu 1940 roku aresztowany przez Sowietów i deportowany wraz z rodziną na teren Kazachstanu. W sierpniu 1941 roku skazany na 7 lat więzienia. W marcu 1942 roku wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych i przez Iran, Irak i Palestynę dotarł do Wielkiej Brytanii. W październiku 1943 roku ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii Przeciwlotniczej w Gullane k. Edynburga. W sierpniu 1944 roku brał udział w Normandii w Operacji Overlord i walczył pod Falaise. Przebył szlak bojowy 1 Dywizji Pancernej przez Francję, Belgię, Holandię i Niemcy. Został na emigracji w Wielkiej Brytanii. W stanie wojennym organizował pomoc dla Polski.
Uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Wojska oraz wieloma odznaczeniami polskimi i brytyjskimi.
Gen. bryg. pilot Tadeusz Andersz (27.09.1918 – 29.10.2007)
Pilot Wojska Polskiego, major dyplomowany Royal Air Force, działacz polonijny.
Ten poznański harcerz w 1937 roku rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, przerwaną przez wybuch II wojny światowej.Po ewakuacji do Rumunii był internowany w obozie w Slatinie, skąd uciekł do Francji, gdzie służył w polskim lotnictwie. Po klęsce Francji w 1940 roku walczył w polskim lotnictwie myśliwskim w Wielkiej Brytanii, m.in. jako dowódca Dywizjonów 315 i 306 oraz w 61 Dywizjonie Myśliwskim 56 Grupy Myśliwskiej 8 USA Air Force. Po wojnie ukończył w 1946 roku Wyższą Szkołę Lotniczą Weston-super-Mare. Aż do rozformowania w 1947 dowodził 306 Dywizjonem Myśliwskim „Toruński”. Następnie służył w Royal Air Force jako pilot VIP-ów i kontroler ruchu lotniczego. Był także adiutantem kilku prezydentów RP na Uchodźstwie, podsekretarzem stanu w Ministerstwie Informacji w czwartym rządzie Kazimierza Sabbata.
Odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżami Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych oraz wieloma odznaczeniami brytyjskimi i amerykańskimi.
Inż. Krzysztof Barbarski (1947 – )
Prezes Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, autor książek m.in.: Polish amour, 1939 – 45 oraz (wspólnie z Juliuszem L. Englertem) Generał Anders, Generał Maczek i żołnierze 1 Dywizji Pancernej, Generał Stanisław Sosabowski
Płk Stanisław Berkieta (1919 – 7.02.2014)
Ułan 15 Pułku Ułanów Poznańskich, działacz polonijny.
Po zakończeniu kampanii wrześniowej wstąpił w Warszawie do Związku Walki Zbrojnej. Złapany przez Sowietów podczas ucieczki przez granicę, w łagrach spędził 9 miesięcy. Po podpisaniu układu Majski-Sikorski wstąpił do polskiej armii tworzonej w ZSRR. Z 2 Korpusem P Polskim przeszedł szlak od Uzbekistanu do Iraku. Tam jego jednostka przyjęła nazwę 15 Pułku Ułanów Poznańskich, który pod dowództwem ppłk. Władysława Andersa walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1919-1920. W Palestynie ukończył Szkołę Podchorążych Kawalerii i Broni Pancernej. Brał udział w walkach na Półwyspie Apenińskim, m.in. o Ankonę i Monte Cassino. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii.
Był Prezesem Honorowym Towarzystwa Byłych Żołnierzy i Przyjaciół 15 Pułku Ułanów Poznańskich, a także Prezesem Stowarzyszenia Byłych Żołnierzy 2 Korpusu Polskiego w Londynie.
Izabella Brodzińska
Prezes Szkocko-Polskiego Towarzystwa Kulturalnego w Edynburgu
W 1957 roku przybyła do Szkocji do swojego ojca Emanuela Siedlaczka, mieszkającego tam od II wojny światowej. Studiowała dekorację wnętrz w Edynburskim College of Art. Od wielu lat udziela się w organizacjach polonijnych: Związek Polek, Związek Młodzieży Polskiej. Działa również w zarządzie Edynburskiego Zrzeszenia Muzyków i w Kole Chopinowskim.
Została odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi RP.
Mjr Jerzy Józef Ostoja–Koźniewski (21.09.1926 – 4.09.2014)
Minister skarbu w ostatnim rządzie Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie, Sekretarz Honorowy Polonia Aid Foundation Trust (PAFT).
W 1941 roku wstąpił do konspiracji w Warszawie; ukończył tajną szkołę podchorążych . Brał udział w powstaniu warszawskim; służył w 2. kompanii, w Batalionie „Golski”, 72. Pułku Piechoty. Po powstaniu został wzięty do niewoli niemieckiej, a po wyzwoleniu przez wojska brytyjskie służył w 1 Dywizji Pancernej i 2 Korpusie Polskim. Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Należał do Ligi Niepodległości Polski, w której m.in. przewodniczył Głównemu Komitetowi Wykonawczemu (1986 –1990). W 1991 roku został członkiem Rady Politycznej Konfederacji Polski Niepodległej.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Rtm. Witold Deimel (19.11.1915 – 3.01.2009)
Weteran II wojny światowej, prezes Związku Kół 1 Polskiej Dywizji Pancernej
Przed wojną był działaczem ZHP na Śląsku. W 1938 roku został absolwentem Wydziału Dyplomatycznego w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie. We wrześniu 1939 roku przedostał się przez Węgry do Francji; tam ukończył szkołę podoficerską w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Coetquidan. Po klęsce Francji w 1940 roku udał się do Szkocji, gdzie ukończył Szkołę Podchorążych Kawalerii Motorowej w Dundee w Szkocji. Przez 7 lat był żołnierzem 10 Pułku Dragonów. Brał udział w kampanii 1944 i 1945 roku. Po zakończeniu wojny pozostał w Wielkiej Brytanii. Pracował jako dziennikarz radiowy w BBC.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim,Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi polskimi i zagranicznymi odznaczeniami.
Julia Budzyńska (20.01.1930)
Pedagog, działaczka polonijna w Szkocji
10 lutego 1940 roku została wywieziona z rodziną na Syberię. Ok. 1942 roku wraz z siostrą trafiła do domu dziecka w Uzbekistanie. Po wojnie ukończyła filologię rosyjską w Rzeszowie.Przez wiele lat pracowała jako pedagog; m.in. była dyrektorką Szkoły Podstawowej nr 40 w Lublinie. Na początku lat 80. wyjechała do Szkocji, gdzie z poparciem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów prowadziła Polską Szkołę Sobotnią. Nadal mieszka w Edynburgu.
Prof. Jan Mieczysław Ciechanowski (16.04.1930 – 13.01.2016)
Historyk, nauczyciel akademicki, profesor nauk humanistycznych, powstaniec warszawski
W 1943 roku wstąpił do Armii Krajowej do zgrupowania „Siekiera”; nosił pseudonim „Jastrząb”. Jako nastolatek walczył w powstaniu warszawskim i został ranny. Po upadku powstania był więźniem niemieckiego obozu jenieckiego w Austrii. Po wyzwoleniu wstąpił do 2 Korpusu Polskiego. Od 1946 roku przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Studiował ekonomię, nauki polityczne i historię w London School of Economics and Political Science, gdzie później obronił doktorat. Pracował na University of London. Jest autorem wielu książek historycznych, w tym głośnej monografii Powstanie warszawskie. Zarys podłoża politycznego i dyplomatycznego. Publikował także artykuły na łamach m.in. „Zeszytów Historycznych”, paryskiej „Kultury”.
Irena Delmar–Czarnecka (8.05.1923)
Śpiewaczka, aktorka, producentka, wybitna działaczka kulturalna i społeczna na emigracji
W roku 1948 występowała jako chórzystka w Operetce Warszawskiej. W 1951 zamieszkała w Londynie i pracowała jako modelka. Kształciła się na studiach wokalno-muzycznych w Warszawie, Mediolanie i Londynie. Była aktorką Polskiego Teatru Dramatycznego, Teatru Polskiego ZASP, Teatru Hemara, Teatru Ref-Rena, Teatru Budzyńskiego. Występowała m.in. w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie. Piastowała przez wiele lat stanowisko prezesa ZASP za Granicą oraz dyrektora Teatru ZASP w Londynie. Wraz z mężem płk. Kamilem Czarneckim przyjaźnili się z gen. Andersem i jego żoną Ireną.
Była pomysłodawczynią i przewodniczącą komitetu budowy pomnika „Dla Nich”, poświęconego 250 tysiącom Żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, który w 2012 roku stanął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Została uhonorowana Krzyżami Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, medalem “Polonia Mater Nostra Est”, Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze “Gloria Artis” oraz wieloma innymi odznaczeniami.
Rtm. Ryszard Stefan Dembiński–Dembina h. Rawicz (24.02.1924 – 29.06.2008)
Weteran II wojny światowej, działacz polonijny
Jako piętnastolatek uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939. W 1940 roku został wywieziony przez Sowietów do Kazachstanu. Od 1941 roku służył w 8 dywizjonie rozpoznawczym 8 Dywizji Piechoty armii gen. Władysława Andersa w ZSRR, z którą dostał się do Iranu; później przez RPA, Brazylię i Kanadę dotarł do Wielkiej Brytanii. Jako żołnierz 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka brał udział w wyzwalaniu Francji, Belgii i Holandii. Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii.
W latach 1956–2000 pracował w redakcji “Przeglądu Kawalerii i Broni Pancernej”, w Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie.
Został odznaczony m.in. Krzyżami Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem “Za zasługi dla obronności kraju”.
Mjr pilot Tadeusz Antoni Dziewulski (1924 – 2007)
Mgr inż. architekt, weteran II wojny światowej
Podczas II wojny światowej był pilotem 315 Dywizjonu Myśliwskiego “Dęblińskiego” Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Jest współautorem (wraz z synem, mgr. inż. arch. Markiem Rogerem Dziewulskim) Pomnika ku Czci Lotników Polskich Poległych w Drugiej Wojnie Światowej, ufundowanego przez Fundację Stowarzyszenia Lotników Polskich w Wielkiej Brytanii i odsłoniętego w 2003 roku na Polu Mokotowskim w Warszawie.
Projekt został zrealizowany dzięki stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z Programu „Kultura w Sieci”.